still ill

Μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου

Η στεντόρεια φωνή ήρθε,έξαφνα,να ταράξει τη συνηθισμένη ησυχία του δρόμου,αναγκάζοντας μας να στρέψουμε το βλέμμα στο σημείο απ'όπου ακούστηκε.Ένας γενειοφόρος άνδρας ντυμένος με κουρέλια,χειρονομώντας αδιαλείπτως και σκορπίζοντας αφειδώλευτα νεύματα,μιλούσε με πάθος σε ένα αόρατο ακροατήριο.Περπατούσε χωρίς να δίνει σημασία σε όσα συνέβαιναν δίπλα του,ήταν ψυχή τε και σώματι δοσμένος στη διάλεξη του και στους ακροατές της.
"Πάει,ξέφυγε αυτός"φώναξε ένας ψηλέας με ασύμμετρο πρόσωπο,κάπως επιδεικτικά,για να ανιχνεύσει στον περίγυρο τις επιδοκιμασίες στην παρατήρηση του.Κυρίως τον έκαιγε η προσμονή της συναίνεσης μιας τρυφερής ύπαρξης που στεκόταν παραδίπλα και απορημένη κοίταζε,μαζί με τους άλλους περαστικούς,τον παράδοξο κήρυκα.Αναρωτήθηκα αν αντί γι'αυτή την άκακη,αλαφροϊσκιωτη φιγούρα αντίκριζε την έξαψη ενός Ραγκόζιν,τα γυρισμένα μυαλά που τελούν 'εν βρασμώ ψυχής' ή που υποβάλλουν τα διαπιστευτήρια της δαιμονικής φύσης θα εξακολουθούσε η ανάλγητη στωμυλία ή θα έδινε τη θέση της σε λυμένα γόνατα;
Ο ξεχωριστός,μέσα στην έκσταση του,ντελάλης με έκανε να αναλογιστώ τις φορές που έχω συλλάβει τον εαυτό μου να υποτονθορύζει ασυνάρτητες σκέψεις,να πρωταγωνιστεί σε μια φανταστική σεκάνς που ο ίδιος φιλμάρει,κρατώντας,από ένα σενάριο που μεταγράφεται ακατάπαυστα,τις πιο αβανταδόρικες ατάκες,τις οποίες κοινοποιεί ασυναίσθητα σε άλλους περιπατητές.
Όμως αυτός ο παρεκβατικός χαρακτήρας του προσωρινά κλονισμένου θυμικού,δεν μπορεί να μου αποκαλύψει τι είναι αυτό που κόβει άπαξ και δια παντός το λεπτό νήμα της λογικής.Πόθεν προέρχεται το ισχυρό πλήγμα που αναγκάζει τον ψυχισμό να γλιστρήσει σ'έναν κόσμο απροσπέλαστο απ΄τον ορθολογισμό μας.Τι φως,τέλος πάντων,φέγγει στην καρδιά και το μυαλό αυτών των ανθρώπων;
Ένας ένας ξαναπήραμε το δρόμο μας,ο ρακένδυτος άνδρας άρχισε να ξεμακραίνει ώσπου η φωνή του έσβησε απ'τα αυτιά μας.
Μόνο οι μορφές οι χαραγμένες στο σαλεμένο του μυαλό,συνέχισαν να στέκουν ακόμη και να τον ακούνε.

posted by still ill @ 4:43 AM